rijden

meer dan twaalf ton stuurbaar gevaar, tussen Wassenaar en Leiden. mijn afslaande motor verraadt andere weggebruikers mijn beginnerschap, evenals de grote blauwe L’en geplakt op mijn zijgevel. weer een rotonde, technisch gezien geen drama meer, maar nog te vaak rijd ik ongeremd over fietsers. ze zijn ook zo klein en fragiel. voor bussen heb ik veel respect. ze zijn snel als water, vanuit mijn perspectief. bochten naar rechts zijn als een stap in het donker. zeker als het smal wordt vermoed ik veel paaltjes en levend grut in alle dode hoeken. zeer dodelijk, die hoeken. het gevoel is meesterlijk. honderden pk’s diesel luisteren feilloos naar stuurbewegingen en het gaspedaal. hard gaat het niet, maar de verplaatsing is overtuigend. Mij verbaast steeds weer de wendbaarheid van het logge apparaat. een soort dinosaurus die een behendigheidsspel speelt, en het verbluffend goed doet. de vraag: wat doe ik in dit ding? wordt steeds minder prangend. rijden!