jakhals en co.

en op een dag waren ze er weer. de jakhals en zijn maatje. met een smoesje voor het een of ander. om te hengelen naar... ja naar wat eigenlijk? om te hengelen vooral. te hengelen in mijn broze ziel. De jakhals en zijn maatje, ha! na weken stil in het struweel te hebben gelegen en het onderwerp niet aan te roeren belden ze vandaag. eerst de jakhals 'hallo jongen, alles goed?' en toen zijn maatje 'wat ik je nog vragen wilde...'. gluiperds! privacyschenders! zielenknijperij. vreemd toch, mensen die vragen stellen zonder iets te willen weten. vragen die meer iets willen zeggen als: we zijn er nog hoor, weet dat. je bent nog niet van ons af. jakhalzen.

staart

wat jammer het toch was dat wij mensen geen staart hebben. het vergroot de balans bij het lopen. je kunt er op steunen. bij blijdschap verwoed mee kwispelen. de vliegen van je afslaan. tussen je schouderbladen mee jeuken. de deur achter je kont mee open houden. je opgewondenheid tonen. en je kunt je staart lekker warm over je neus leggen als je in de mand ligt... niets dan voordelen, zo'n staart, vond de fysiotherapeut. ik vulde hem aan. het is ook handig bij staartdelingen. accute staartverklemming. een gebrekkige staart van dienst of een staartkundige hervorming. niet de geringste zaken toch. en dan gaan we er maar vanuit dat je niet per ongeluk in een schurkenstaart belandt, of een folder schrijft voor de Staartkundig Gereformeerde Partij. Een staart verandert je wereldbeeld.

Nekschot

Hotver. Luisterend naar de radio en lezend in de krant, moet ik volgens de laatste telling één van hooguit 17 Nederlandse ingezetenen zijn die Gregorius Nekschot niet stiekem kennen bij zijn echte naam. En die dus ook niet uit persoonlijke ervaring weten dat zo’n goeie jongen nooit een racist kan zijn. En die hem dan ook niet toevallig nog deze week aan de lijn hebben gehad. Dit moet gewoon betekenen dat ik zonder het te weten bij het Openbaar Ministerie werk.

nekkramp

de rechtse rakker op het schavot. schout en schepenen lichten het geteisem met luid geraas van zijn bed. ha, het gevang in met dit mispunt! wat de radbraker misdoet? nou tekenen enzo en gelovigen in de maling nemen. het is een rechtse rakker, goed, die kun je niet vaak genoeg pesten. maar al die heisa om zo'n onbenul. hij is een beetje flauw, dat wel, wat kinderachtig wellicht. een beetje vergezocht bovendien en niet erg origineel. maar goed. niet veel meer dan een tekening en wat woorden. en een getergd en inmiddels uitgemergeld justitieel apparaat. de mannen die sleepsporen van sperma uitvinden om tunnelvisionair tot veroordelingen te komen op de Veluwe maken opnieuw gehakt vanzichzelf. en de godgansche natie valt erover. terecht? misschien wel. misschien ook niet. want die justitie, dat zijn wijzelf. en dat falen van de rechtstaat? gebaseerd op onze eigen angst en gekmakerij. het OM lijkt niet meer dan een karikatuur van een maatschappij die gebaseerd is op angsthazerij. wij zijn zelf de schuldigen: wij wij wij! proost!

Zen

- "Gisteren wel een uur zitten kijken naar het drogen van de was."
- "Hmm, in de droger?"
- "Nee nee, gewoon, aan de lijn."

effe sparren

hij was al in de overgang, hoewel... zo oud was hij ook weer niet. 59. maar wel vergangelijk. zoveel was mij die laatste dagen van oostenwind wel duidelijk geworden. mooi weer, maar triest, heel triest. het doet me wat hier aan de rand van zijn graf. het is druk, onverwacht druk. arme mensen, arme hij. de watertoren aan de einder trekt mijn aandacht. nooit bij stilgestaan dat ook Domburg een watertoren heeft. in mijn hoofd is er alleen een uitgestrekte leegte.

Overgang 59, Watertoren Oost

In je hoofd is er alleen die uitgestrekte leegte. Maar vandaag is het een drukte van belang, daar aan de rand van je graf.

landing in achtertuin

vakantie op eigen land. het moest er eens van komen. de verveling slaat op gegeven moment natuurlijk toe. je wil eens wat anders. het kan ook de midlife-crise zijn. we weten het niet. maar het sloeg toe. zoveel weten we. azie, afrika, antarctica. alles heb je op een gegeven moment wel gezien. maar van je eigen achtertuin weet je hoegenaamd niets. dus dachten we. we doen het gewoon. we gaan dit weekend op vakantie op eigen land. op de foto's is te zien hoe mamalou ontwaakt in de mobiele kampeerwagen die we in onze tuin tegenkwamen. het sloeg alles. voor ons geen vliegtuigen meer nodig. we zijn geland!

bagdad

kolonel in het leger van Irak was hij. maar nu niet meer. want nu loopt hij rond door den haag, zwaaiend met een pasje van asielzoekerscentrum almelo. op zoek naar dhl. om een document te versturen naar bagdad. in den haag is geen dhl. wel een tnt. maar tnt kan geen documenten naar bagdad brengen. vindt de kolonel. denk ik te begrijpen. de man heeft een probleem, begrijp ik. de aard van dit probleem is mij niet geheel duidelijk. ik bel dhl. een pakje naar bagdad kost 69,60. veel geld voor een kolonel met een azc-pasje. en geen mogelijkheid om eens stevig te gaan onderhandelen over die prijs. of om een klerk ter aansporing onder tafel wat verfrommelde bankbiljetten toe te schuiven. ik zie geen uitweg en nodig de man uit om even op een terras een kopje koffie te gaan drinken. dat helpt. mij in ieder geval wel, zo vroeg in de ochtend.

eerste kilometers...

ik mis voor mijn gevoel de lantarenpaal op een haar na. eerlijk gezegd ben ik mijn gevoel sowieso een beetje kwijt. mijn veilige beleving van eigen vermogens om iets met een stuur, rem en gaspedaal te manouevreren laat het afweten. het is machtig sterk en groot en ik ben het even kwijt. de man naast me vertelt me precies wat ik moet doen. toch verwart alles me. niks is zoals het was. vanaf het moment dat ik wegreed was het alsof een handvol magic mushrooms accuut mijn brein overnam. een vrachtauto is anders. absoluut!

De Vooruit

Die gebundelde Boontjes zijn kwijt. In mijn herinnering neemt Louis Paul Boon hierin vaak, misschien wel elke dag, het boemeltje van Aalst naar Gent. Om daar zijn dingen te doen bij De Vooruit. Dat gaat meest over geld en auteursrechten en speelruimte en wat-wel-en-wat-niet voor de lezer interessant zou zijn, lees je dan weer elders. Over de macht, zou je kunnen zeggen, en over wie nou het eerst vergeten is welke sloebers de krant met hun schaarse franken dag-aan-dag overeind houden. Ik ben het gebouw talloze keren zonder bijzondere aandacht voorbij gelopen.
Nu ben ik dus die Boontjes kwijt én ik sta in De Vooruit. Terwijl het slechtste concert wordt gespeeld waar ik ooit voor betaald heb, kijk ik mijn ogen uit. Een absurde droom van solidaire werkers in steen die de wereld bij de kladden pakken. En geen spoortje ironie, hé? In Vlaanderen neemt men zaken van uiterlijk vertoon serieus.

assimileren

belgen houden van samendrommen. vooral op zondagen met mooi weer in het voorjaar. ze houden ook van pinten drinken. gewoon om er gezellig dik van te worden. gisteren dromden ze samen in een groot park ergens in het midden van hun land. de boel was grondig voorbereid. zo waren er door bomenfreaks in een tiental bomen verschillende soorten boomhutten gebouwd. ook waren er uit belgie en frankrijk een paar bontgekleurde 'roulottes', pipowagens, zouden wij zeggen. in de aanprijzingsfolder van deze samendromactiviteit werden ook tipi's genoemd. maar er waren geen tipi's. het was mooi weer. er was bier, er waren worsten. er waren boomhutten en pipowagens. maar toch was het tam. er werd een beetje alternatief gedaan door volgelingen van de lokale variant van groenlinks. daarna ging iedereen er weer met zijn glimmende 4x4 terreinwagen vandoor. wij dromden daar ook samen. het viel tegen. we misten de subversieve sfeer. licht onthutst dronken ook wij bier. daarna zochten wij in de buurt van het samendrommen een frietkot. we assimileren al een beetje.