Die gebundelde Boontjes zijn kwijt. In mijn herinnering neemt Louis Paul Boon hierin vaak, misschien wel elke dag, het boemeltje van Aalst naar Gent. Om daar zijn dingen te doen bij De Vooruit. Dat gaat meest over geld en auteursrechten en speelruimte en wat-wel-en-wat-niet voor de lezer interessant zou zijn, lees je dan weer elders. Over de macht, zou je kunnen zeggen, en over wie nou het eerst vergeten is welke sloebers de krant met hun schaarse franken dag-aan-dag overeind houden. Ik ben het gebouw talloze keren zonder bijzondere aandacht voorbij gelopen.
Nu ben ik dus die Boontjes kwijt én ik sta in De Vooruit. Terwijl het slechtste concert wordt gespeeld waar ik ooit voor betaald heb, kijk ik mijn ogen uit. Een absurde droom van solidaire werkers in steen die de wereld bij de kladden pakken. En geen spoortje ironie, hé? In Vlaanderen neemt men zaken van uiterlijk vertoon serieus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten