Berusten

Nu missen alle smurfen een pootje
Van dat fijne mes is de punt gebroken
Ja, ik wil wel voor je pinnen, maar waar is het pasje?
Dat boek moet hier ergens liggen - of anders in Zeeland
Verdomme, er zijn wel drie pakken hagelslag, zeker weten
(….)
Nou ja, appelstroop is ook héél lekker

het lam gods

een grauwkleurige Mercedes rijdt langzaam onze kant op, het kerkhof voorbij. uit het roestbarrel stapt een bekende kop. geen prettige kop. Het is de broer van Marc, een onberekenbaar type. ‘een van jullie schapen stond daar dinsdag nog tussen de bloemstukken’, zegt hij en hij wijst naar het kerkhof. ‘ik heb het weer de wei in gedreven.’ we huiveren bij zijn woorden. creep. ‘een hond heeft gisteren de kleinste van de vier te grazen genomen’, antwoord ik. ‘je broer hoorde het en heeft het dier afgemaakt. het ligt nu in de vriezer.’ de boer knikt begrijpend. hij telt voor de zekerheid de drie resterende beesten na. ‘ok, Marc was er op tijd bij. het vlees is nog te eten, dus.’ hij is gerustgesteld. ik zie beelden van drie Belgische films tegelijk voor me opdoemen…

Restpartijen

Nu de handel in restpartijen zo’n eclatant succes is, slaat de overmoed toe. Niet veel later is hij wanhopig op de vlucht om executie te voorkomen - van een aardappeltermijncontract.

ma jarig

mijn moeder verjaart vandaag. ik heb het af en toe maar moeilijk met alle verwikkelingen rondom haar heupbreuk, de gedwongen verbouwing van haar huisje en de schaamte van familieleden over haar gekzijn. hoe meer gek, hoe meer held, wat mij betreft. voor haar verjaardag schreef ik haar een kaart met de volgende tekst:

ma
je huis ontpluisd
wekenlang stof
tot nadenken

verzet tegen de leegte
ontnomen
verzameld eigen werk

treur niet om materie
het meeste is er nog
herwin je vrijheid, loop!

erg belangrijk rest je
vrijheid niet in huizen
maar in je eigen lijf

verzet, verzet, verzet!!!

proficiat

Conservatorium

Bij het conservatorium kun je van die cellomeisjes zien, die - als ze hun instrumentkoffer op de rug snoeren – heerlijk ordinair hun sigaret schuin in de mondhoek laten bungelen, waarbij dan gewoonlijk één oog heel even half dicht gaat.

oma

met mijn armen vol langwerpige lunchattributen loop ik langs de muziekwinkel om de hoek. mij kruist een vrouw met tenger postuur en grijze haren het pad. zij stapt de winkel binnen met onder haar arm een glimmende basgitaar, bordeauxrood. ik sla het beeld in me op. licht verward loop ik door. wat doe dit oma-wezen met een stoere gitaar onder haar arm? een cadeau voor een kleinzoon. onaannemelijk. misschien haar eigen gitaar. ouderen worden steeds jonger en jongeren steeds grijzer. ik kom er niet uit. met moeite dwing ik mezelf om niet terug te gaan naar de winkel om het de vrouw zelf te vragen.

3e generatie

Nee, ik kan niet lopend op straat een broodje of een zakjes frites eten – liever viel ik dood van de honger, denk ik.

Ja, ik draag wel graag laarzen met van die oneconomische, keiharde lederen hakken die heel luid klakken op klinkers in stadstraatjes – en dat klinkt – zo te zien - voor mannen die voor je lopen wel degelijk als het geluid dat duidt op de mogelijke aanwezigheid van een lekker wijf.

Er was eens een oorlog, maar die is al zo oud dat er bijna niets meer van over is.

Gent

de barman lurkt als bezeten aan zijn pijp, in een hoekje staat een grote doos sigaren van Belgische bodem. ondersteboven aan het plafond hangt een skiff, beeldvullend. een aangeschoten klant probeert me te naderen en stoot een slordig met kranten beladen barkruk om. roken is hier niet nodig, om voldoende PAKs binnen te krijgen. naar adem snakkend aanschouw ik de bar: twee glazen vazen witte lelies en een koperen napoleontische ketel met geel rode rozen nemen een schoon uitzicht op barman-met-charisma weg. de derde dubbele Westmalle vraagt veel van mijn blaas, maar als ik achter de bar een deur door wil zegt de barheer mij dat de koer defect is. al enige dagen. een technisch probleem.

Het puistje van de hypochonder

Al dagen voel je – voorzichtig - aan je neus
Ja, daar zit duidelijk iets vervelends
Dan dringt de bittere waarheid door
Huidkanker, kan niet anders
En het moet al uitgezaaid zijn
Die druk op je ogen, die pijnlijke schouder
Ging het zo niet bij tante Sofie?

Manmoedig begint je hoofd te plannen
Er zijn 7 liedjes die op een CD moeten
Je hoopt maar dat er een hospice in de buurt is
Toch beter voor de kinderen
En als er geen ontkomen aan is, dan graag in de zomer
"Minder bloemen, méér drank"
Kun je zoiets op een rouwkaart zetten?

Chinees

zalf, wierrook een heilig kleedje en wat parafernalia. poppenkast voor een heiden. de vreemde man trekt zijn jurk aan en prevelt gebeden. de sfeer is magisch, geladen. haar doodzieke vader leeft op. hij voelt nu kracht, nodig om te sterven. ik grijp zijn hand, een laatste keer warm. als iets vrede is dan is dit het. de cirkel is rond, zegt hij. hij is klaar om te gaan. de man trekt zijn jurk uit en vertrekt. we halen een rijsttafel bij de afhaalchinees. op zoiets moet gegeten worden! de volgende keer dat ik haar vaders hand voel is deze koud…

Blikschade

Opgedregd meisje
Pa’s laatste uur op aarde
Neergeschoten Mocro op de Vleutenseweg
Hoe ze langs me heen keek toen het er echt toe deed
Een bloeddoordrenkt laken op de A27
Harde klappen met de lange lat
Alle sekstoeristen in Thailand
En – laatst nog - de toegeknepen oogjes van Rita Verdonk

zebra

een oude mercedes staat daar strak en mooi te wezen in een eindeloos blikveld. aan de rand van dit blikveld ruik ik de paarden van de koningin. ammoniak. onder de rook van de paarden net buiten het blikveld een monument. het stond er opeens na de krantenberichten. een doorsnee verkeerslicht met bloemen en tekeningen versierd. soms ook met een ballon met een hart. het begon tijdelijk maar langzaam wordt het chronisch. een romantieke paal, zwart wit, vol tekenen van de dood. slechts de witte zwanen in het meer ontbreken. het licht wordt groen. ik steek over.