vooroordeel

in het bos, ver van mensheid en cultuur, een verlaten stationnetje. tegenover het station een gewezen 'hotel des voyageurs'. normaal waart hier de geest van verlatenheid. maar vandaag is het anders. tussen station en hotel staan een negental dure auto's. ergens uit het bos klinkt een opgewonden kreetje. het nabije bos is vol van actie, zoiets voel je. managers van een sjiek bedrijf uit een ander land hebben de plek tot zich genomen. ik bedenk me hoe de dure mannen en vrouwen zich moeten redden met de simpele keuken en toiletten, wc's en stapelbedden. geen jacuzzi's hier, geen luxe. zou het bedoeld zijn als straf? een uitdaging? ik kan me niet voorstellen dat je zoiets doet voor je plezier, als je in zo'n auto rijdt. zoveel vooroordelen heb ik dan ook wel weer.

hagelbui

loodzwaar en grijs was de lucht. een warmklamme golf vettige lucht stuwde onze kant op. laf weer, zou siem zeggen, laffe boel. piet kwam uit zijn bed, keek scheef en liep verkreukeld naar buiten. een miezerbuitje zette in. piet liep de regen in voor een koude douche, maar kwam terug. de regen overtuigde niet. een tweede vlaag weer zette aan. wind hoekte schokkerig, sterk. een hoosbui. piet nam zijn natuurdouche, armen wijdgespreid hemelwaarts, toneelspeler. even later valt de hemel uit de lucht. kabaal, rukwinden, een tent vliegt laag voorbij, scheurt. geschreeuw, mensen zoeken overal bescherming voor vallende hagelballen, natuurgeweld. iets verderop scheurt een dikke eik in twee. binnen kijken we elkaar ongelovig aan. piet komt lachend binnen en loopt naar de ijskast, klipt een bier open, drinkt gulzig. de hagelbui verdwijnt even snel als dat hij opkwam.

zware shag

eerder die dag barstte mijn zicht. de ruitenmannen verwisselden een kapotte voorruit, maar nog werd het zicht niet klaar. contactenzen hielpen iets, maar het hield niet over. mijn luiken gingen niet open. ik dacht in rondjes, ellipsen, spiralen. fascinerend, maar niet verhelderend. de vijfde versnelling van de vrachtwagen zit op de plek van de eerste versnelling van een luxewagen. mooi woord 'luxewagen'. eigenaren van een luxewagen noemen hun bolide bijna nooit een luxewagen. door de truckbestuurder uitgesproken klinkt luxewagen als: 'fragiel blik dat je niet te hard moet raken, anders krijg je problemen met de verzekering'. het woord zegt meer over de bestuurder dan de wagen. doorschakelen naar de 'luxe' vijf gaat af en toe bijna mis these days. onhelderheid door overbewustzijn. mijn zicht blijft suboptimaal. ik overweeg om te beginnen met het roken van zware shag vandaag. het is er weer voor. en dan heb ik over jaren iets om mee te stoppen.

Engelhaar

een ding fascineert het meest aan de waan van deze dagen. de naam Engelhaar. het houdt me al dagen bezig, langs de lijn. zo’n spelletje is aan mij niet helemaal besteed. vaderlandsliefde evenmin. welk vaderland? mijn vader landde in Maastricht op deze planeet. en Maastricht als vaderland? nou, nee bedankt. met landen heb ik niets. meer met werelddelen. zo is het jammer dat Engelhaar en Zidane niet dezelfde kant op mogen spelen. Zidane mag niet eens meer meedoen, begreep ik gisteren. echt jammer, mooie vent, groot kaal en Marseillaan.
gisteren werd nog een geheim onthuld. Engelhaar heet helemaal niet Engelhaar. een kleine deceptie. wat een naam! een naam voor een keeper pur sang. zo eentje als nu, die jaren meegaat en betrouwbaar is. Engelhaar. magisch en vertrouwd. wordt er doorgebroken en is het bilknijpend eng. paf, Engelhaar redt. dat gevoel meer. daar zou ik wel stokoud mee willen worden.

maandagavond in negen bedrijven

1. opgewonden jonge vaarzen kleuren stad oranje gekte zingen zwelgen koren kolkend achtergrondgeluid geluk klinkt een bekend volkslied vóór een gillend applaus. tijd voor veldslag!

2. wetend dat winnen waanzin zijn zou zwijgt de dwerg stil in een hoekje van het slagveld. eerbied voor de vijand. focus op het veld.

3. buiten buisbereik lijkt de stad verzopen in liters valium. eindeloos ingehouden geluksgevoel. alleen wind waait een bries door lege straten. geluidloze spanning verstikt.

4. dan fluit giert schreeuwt de stress stort de rust in. de ondergang komt aangegaloppeerd als een Belgisch trekpaard. bot hard en sterk. de dwerg kronkelt wat spuugt zijn darmen uit. bloedeloos…????

5. ‘he meneer! wacht eens even. het ging anders!' de dwerg schiet een lek in de vijand. ingehouden uitgeschreeuwde afgescheurde nummerschieterij. de vijand verzuipt in een moeras van heldendom. roes bedwelmt de zonen van Caesar. neergesabeld doodgetrapt en verdwelgd. een degradatie van aanzien.

6. pauze stille stad in ruste. vogels kwetteren zonnen onder. lichtblauw fris straalt het laatste licht die dag.

7. dan herneemt de strijd. grootbeeld gelaten stunt stevent de dwerg af op winst. een oude man schiet de onderhond de hemel in. gelukzalig zwijmelzweefmolengevoel. de vijand onteerde mammoet stuipgetrokken kampioen delft onderspit. eerloos jammermannenclubje afgeschreven gladiatoren druipen af, duur en uitgekost in kranten, ongewenste kluiven na gezichtsverlies.

8. even verbaasd kijken de dwergen om zich heen. het lijkt alsof, dan toch zou het? oranje zweetstankmannen omhelzen elkaar gulzig voor het oog van velen, want voetbal is niet sexy.

9. de avond toeterde nog lang en gelukkig. geen vogel meer te horen.

treinschapen

158 treinschapen op een overvol perron lijken rijp voor de slacht. niet eens omdat ze bovengemiddeld lelijk zijn, maar meer omdat ze zich hebben neergelegd bij wat komen gaat. een gemiste begrafenis, een gestresst sollicitatiegesprek, een saaie vergadering. treinschapen zijn altijd op weg naar gemiste begrafenissen of saaie vergaderingen. dat is het lot van het treinschaap. Voordat er iets misgaat legt het treinschaap zich er al bij neer. dat scheelt ergernis op het perron. misschien went het ook als dingen structureel misgaan. het geeft je tenminste iets om thuis over te praten, nadat je ruzie hebt gemaakt over andere dingen. dan wentel je wat in zelfbeklag en neem je vast een voorschot op de trein die morgen wel weer niet komen zal. ik mag treinschapen wel. net belgen.

boomzweet

in de boom hangen mensen. ze zweten. ze proberen in touwen een stukje hoger te komen in de boom, een oude eik van zeker 150 jaar oud. de eik heeft veel meegemaakt. storm, de eerste stoomtrein door het dal, de eerste wereldoorlog en de tweede. maar mensen als kerstballen in zijn takken is een nieuwe ervaring voor de oude eik. de eik voelt zich er wel bij, al die aandacht voor wat brandhout.