milieu

moerassige tijden. komkommertijd met klamzwoel weer. ademhalen is zwaarder dan voorheen. ook nieuwsberichten zijn moeilijk verteerbaar. blijkt de olie toch al over anderhalf jaar op, terwijl ik net mijn olieslurpbrevet aan het halen ben. de huizenmarkt stort in en de economie volgt. het wordt steeds moeilijker te bedenken waar dit alles wél goed voor is. het milieu mogelijk. misschien is het afsmelten van de noordpool ook wel goed voor het milieu. wordt het vervuilde zeewater wat verdund met smeltwater. moet ik me dan toch meer verdiepen in het milieu? maar er is al zo veel milieu om mij heen. van mij mogen de Haagse politici wel weer terugkomen van hun reces. pff, wat een hitte.

rijden

meer dan twaalf ton stuurbaar gevaar, tussen Wassenaar en Leiden. mijn afslaande motor verraadt andere weggebruikers mijn beginnerschap, evenals de grote blauwe L’en geplakt op mijn zijgevel. weer een rotonde, technisch gezien geen drama meer, maar nog te vaak rijd ik ongeremd over fietsers. ze zijn ook zo klein en fragiel. voor bussen heb ik veel respect. ze zijn snel als water, vanuit mijn perspectief. bochten naar rechts zijn als een stap in het donker. zeker als het smal wordt vermoed ik veel paaltjes en levend grut in alle dode hoeken. zeer dodelijk, die hoeken. het gevoel is meesterlijk. honderden pk’s diesel luisteren feilloos naar stuurbewegingen en het gaspedaal. hard gaat het niet, maar de verplaatsing is overtuigend. Mij verbaast steeds weer de wendbaarheid van het logge apparaat. een soort dinosaurus die een behendigheidsspel speelt, en het verbluffend goed doet. de vraag: wat doe ik in dit ding? wordt steeds minder prangend. rijden!

beestenboel

beesten, dieren en hier en daar een mens. een grote roofvogel braakt eivormige ballen op het klimrek voor de kinderen. onder hem rennen twee honden en drie schapen. veel van elkaar lijken ze niet te willen. mij en andere aanwezigen bekruipen teken. al een stuk minder dan een maand geleden maar toch blijft het kriebelen. de wasbeer werd niet meer gesignaleerd. en dat is misschien maar goed ook, want de buurt komt in opstand tegen deze exoot. op zaterdag zoekt een van de honden, oud en afgetakeld, zijn heil in een suicidaal bad in een vijver tien minuten verderop. bij toeval vinden we het dier en kunnen we hem redden. een paar uur later hadden we een lijk uit de vijver gevist. die avond passeert ons een vreemd gezelschap. vijf volwassenen in gewaden, drie kinderen en een ezeltje. ze lopen richten zonsondergang, wij snappen hun missie niet.

rookvolk

roken is fascinerend. het rookvolk van het ochtendkoffiehuis is naar buiten verplaatst. het zat eerst nog een dag of wat op het terras, maar nu het al dagen regent kruipt het samen tegen de pui onder de luifel. normaal zou hier met deze temperatuur niemand zitten. ik sla het kleumende en knorrige rookvolk gade vanachter mijn koffie in de warmte binnen. het voelt extra behaaglijk, dit leed van het rookvolk. mijn koffie smaakt nog lekkerder dan gewoonlijk. ze lijken er nog niet helemaal uit wat ze gaan doen. stoppen met roken, of stoppen met koffiedrinken. of hun terrein heroveren en toch gewoon lekker binnen komen paffen, met koffie. schijt aan de regels!

momentopname

een samenvatting van gedachten:
bolletjesslikker- snapt de snuiver dat zijn energie voortkomt uit de aars van een arme zuidamerikaan?
wasbeer- wint aan terrein en is hoogst onaaibaar. vooral grondetenende kinderen in de omgeving van het dier moeten vrezen voor spoelwormen en hersenvliesontsteking. in duitsland worden ze bij duizenden per jaar afgeschoten.
weersvoorspelling- komkommerweer voorspeld: 45 graden in de schaduw, maar dan wel pas aan het einde van deze eeuw. misschien voor de zekerheid nu toch alvast maar wat ijsblokjes invriezen?
geslachtsziekten- soa's tieren welig als nooit tevoren. het zal de tijd van het jaar zijn. hoe ik aan die info kom? ach je hoort eens wat.
roken- in de Pacific mag je op sommige eilanden binnenkort ook buiten de kroeg niet meer roken. maar da's ver weg. in Nederland is het leuk om coffeeshops in de gaten te houden. daar wordt het rookverbod pas later ook echt gecontroleerd. in de kroeg vooralsnog aangenaam. ondanks de regen zit iedereen gezellig op het terras.

vooroordeel

in het bos, ver van mensheid en cultuur, een verlaten stationnetje. tegenover het station een gewezen 'hotel des voyageurs'. normaal waart hier de geest van verlatenheid. maar vandaag is het anders. tussen station en hotel staan een negental dure auto's. ergens uit het bos klinkt een opgewonden kreetje. het nabije bos is vol van actie, zoiets voel je. managers van een sjiek bedrijf uit een ander land hebben de plek tot zich genomen. ik bedenk me hoe de dure mannen en vrouwen zich moeten redden met de simpele keuken en toiletten, wc's en stapelbedden. geen jacuzzi's hier, geen luxe. zou het bedoeld zijn als straf? een uitdaging? ik kan me niet voorstellen dat je zoiets doet voor je plezier, als je in zo'n auto rijdt. zoveel vooroordelen heb ik dan ook wel weer.

hagelbui

loodzwaar en grijs was de lucht. een warmklamme golf vettige lucht stuwde onze kant op. laf weer, zou siem zeggen, laffe boel. piet kwam uit zijn bed, keek scheef en liep verkreukeld naar buiten. een miezerbuitje zette in. piet liep de regen in voor een koude douche, maar kwam terug. de regen overtuigde niet. een tweede vlaag weer zette aan. wind hoekte schokkerig, sterk. een hoosbui. piet nam zijn natuurdouche, armen wijdgespreid hemelwaarts, toneelspeler. even later valt de hemel uit de lucht. kabaal, rukwinden, een tent vliegt laag voorbij, scheurt. geschreeuw, mensen zoeken overal bescherming voor vallende hagelballen, natuurgeweld. iets verderop scheurt een dikke eik in twee. binnen kijken we elkaar ongelovig aan. piet komt lachend binnen en loopt naar de ijskast, klipt een bier open, drinkt gulzig. de hagelbui verdwijnt even snel als dat hij opkwam.

zware shag

eerder die dag barstte mijn zicht. de ruitenmannen verwisselden een kapotte voorruit, maar nog werd het zicht niet klaar. contactenzen hielpen iets, maar het hield niet over. mijn luiken gingen niet open. ik dacht in rondjes, ellipsen, spiralen. fascinerend, maar niet verhelderend. de vijfde versnelling van de vrachtwagen zit op de plek van de eerste versnelling van een luxewagen. mooi woord 'luxewagen'. eigenaren van een luxewagen noemen hun bolide bijna nooit een luxewagen. door de truckbestuurder uitgesproken klinkt luxewagen als: 'fragiel blik dat je niet te hard moet raken, anders krijg je problemen met de verzekering'. het woord zegt meer over de bestuurder dan de wagen. doorschakelen naar de 'luxe' vijf gaat af en toe bijna mis these days. onhelderheid door overbewustzijn. mijn zicht blijft suboptimaal. ik overweeg om te beginnen met het roken van zware shag vandaag. het is er weer voor. en dan heb ik over jaren iets om mee te stoppen.

Engelhaar

een ding fascineert het meest aan de waan van deze dagen. de naam Engelhaar. het houdt me al dagen bezig, langs de lijn. zo’n spelletje is aan mij niet helemaal besteed. vaderlandsliefde evenmin. welk vaderland? mijn vader landde in Maastricht op deze planeet. en Maastricht als vaderland? nou, nee bedankt. met landen heb ik niets. meer met werelddelen. zo is het jammer dat Engelhaar en Zidane niet dezelfde kant op mogen spelen. Zidane mag niet eens meer meedoen, begreep ik gisteren. echt jammer, mooie vent, groot kaal en Marseillaan.
gisteren werd nog een geheim onthuld. Engelhaar heet helemaal niet Engelhaar. een kleine deceptie. wat een naam! een naam voor een keeper pur sang. zo eentje als nu, die jaren meegaat en betrouwbaar is. Engelhaar. magisch en vertrouwd. wordt er doorgebroken en is het bilknijpend eng. paf, Engelhaar redt. dat gevoel meer. daar zou ik wel stokoud mee willen worden.

maandagavond in negen bedrijven

1. opgewonden jonge vaarzen kleuren stad oranje gekte zingen zwelgen koren kolkend achtergrondgeluid geluk klinkt een bekend volkslied vóór een gillend applaus. tijd voor veldslag!

2. wetend dat winnen waanzin zijn zou zwijgt de dwerg stil in een hoekje van het slagveld. eerbied voor de vijand. focus op het veld.

3. buiten buisbereik lijkt de stad verzopen in liters valium. eindeloos ingehouden geluksgevoel. alleen wind waait een bries door lege straten. geluidloze spanning verstikt.

4. dan fluit giert schreeuwt de stress stort de rust in. de ondergang komt aangegaloppeerd als een Belgisch trekpaard. bot hard en sterk. de dwerg kronkelt wat spuugt zijn darmen uit. bloedeloos…????

5. ‘he meneer! wacht eens even. het ging anders!' de dwerg schiet een lek in de vijand. ingehouden uitgeschreeuwde afgescheurde nummerschieterij. de vijand verzuipt in een moeras van heldendom. roes bedwelmt de zonen van Caesar. neergesabeld doodgetrapt en verdwelgd. een degradatie van aanzien.

6. pauze stille stad in ruste. vogels kwetteren zonnen onder. lichtblauw fris straalt het laatste licht die dag.

7. dan herneemt de strijd. grootbeeld gelaten stunt stevent de dwerg af op winst. een oude man schiet de onderhond de hemel in. gelukzalig zwijmelzweefmolengevoel. de vijand onteerde mammoet stuipgetrokken kampioen delft onderspit. eerloos jammermannenclubje afgeschreven gladiatoren druipen af, duur en uitgekost in kranten, ongewenste kluiven na gezichtsverlies.

8. even verbaasd kijken de dwergen om zich heen. het lijkt alsof, dan toch zou het? oranje zweetstankmannen omhelzen elkaar gulzig voor het oog van velen, want voetbal is niet sexy.

9. de avond toeterde nog lang en gelukkig. geen vogel meer te horen.

treinschapen

158 treinschapen op een overvol perron lijken rijp voor de slacht. niet eens omdat ze bovengemiddeld lelijk zijn, maar meer omdat ze zich hebben neergelegd bij wat komen gaat. een gemiste begrafenis, een gestresst sollicitatiegesprek, een saaie vergadering. treinschapen zijn altijd op weg naar gemiste begrafenissen of saaie vergaderingen. dat is het lot van het treinschaap. Voordat er iets misgaat legt het treinschaap zich er al bij neer. dat scheelt ergernis op het perron. misschien went het ook als dingen structureel misgaan. het geeft je tenminste iets om thuis over te praten, nadat je ruzie hebt gemaakt over andere dingen. dan wentel je wat in zelfbeklag en neem je vast een voorschot op de trein die morgen wel weer niet komen zal. ik mag treinschapen wel. net belgen.

boomzweet

in de boom hangen mensen. ze zweten. ze proberen in touwen een stukje hoger te komen in de boom, een oude eik van zeker 150 jaar oud. de eik heeft veel meegemaakt. storm, de eerste stoomtrein door het dal, de eerste wereldoorlog en de tweede. maar mensen als kerstballen in zijn takken is een nieuwe ervaring voor de oude eik. de eik voelt zich er wel bij, al die aandacht voor wat brandhout.

jakhals en co.

en op een dag waren ze er weer. de jakhals en zijn maatje. met een smoesje voor het een of ander. om te hengelen naar... ja naar wat eigenlijk? om te hengelen vooral. te hengelen in mijn broze ziel. De jakhals en zijn maatje, ha! na weken stil in het struweel te hebben gelegen en het onderwerp niet aan te roeren belden ze vandaag. eerst de jakhals 'hallo jongen, alles goed?' en toen zijn maatje 'wat ik je nog vragen wilde...'. gluiperds! privacyschenders! zielenknijperij. vreemd toch, mensen die vragen stellen zonder iets te willen weten. vragen die meer iets willen zeggen als: we zijn er nog hoor, weet dat. je bent nog niet van ons af. jakhalzen.

staart

wat jammer het toch was dat wij mensen geen staart hebben. het vergroot de balans bij het lopen. je kunt er op steunen. bij blijdschap verwoed mee kwispelen. de vliegen van je afslaan. tussen je schouderbladen mee jeuken. de deur achter je kont mee open houden. je opgewondenheid tonen. en je kunt je staart lekker warm over je neus leggen als je in de mand ligt... niets dan voordelen, zo'n staart, vond de fysiotherapeut. ik vulde hem aan. het is ook handig bij staartdelingen. accute staartverklemming. een gebrekkige staart van dienst of een staartkundige hervorming. niet de geringste zaken toch. en dan gaan we er maar vanuit dat je niet per ongeluk in een schurkenstaart belandt, of een folder schrijft voor de Staartkundig Gereformeerde Partij. Een staart verandert je wereldbeeld.

Nekschot

Hotver. Luisterend naar de radio en lezend in de krant, moet ik volgens de laatste telling één van hooguit 17 Nederlandse ingezetenen zijn die Gregorius Nekschot niet stiekem kennen bij zijn echte naam. En die dus ook niet uit persoonlijke ervaring weten dat zo’n goeie jongen nooit een racist kan zijn. En die hem dan ook niet toevallig nog deze week aan de lijn hebben gehad. Dit moet gewoon betekenen dat ik zonder het te weten bij het Openbaar Ministerie werk.

nekkramp

de rechtse rakker op het schavot. schout en schepenen lichten het geteisem met luid geraas van zijn bed. ha, het gevang in met dit mispunt! wat de radbraker misdoet? nou tekenen enzo en gelovigen in de maling nemen. het is een rechtse rakker, goed, die kun je niet vaak genoeg pesten. maar al die heisa om zo'n onbenul. hij is een beetje flauw, dat wel, wat kinderachtig wellicht. een beetje vergezocht bovendien en niet erg origineel. maar goed. niet veel meer dan een tekening en wat woorden. en een getergd en inmiddels uitgemergeld justitieel apparaat. de mannen die sleepsporen van sperma uitvinden om tunnelvisionair tot veroordelingen te komen op de Veluwe maken opnieuw gehakt vanzichzelf. en de godgansche natie valt erover. terecht? misschien wel. misschien ook niet. want die justitie, dat zijn wijzelf. en dat falen van de rechtstaat? gebaseerd op onze eigen angst en gekmakerij. het OM lijkt niet meer dan een karikatuur van een maatschappij die gebaseerd is op angsthazerij. wij zijn zelf de schuldigen: wij wij wij! proost!

Zen

- "Gisteren wel een uur zitten kijken naar het drogen van de was."
- "Hmm, in de droger?"
- "Nee nee, gewoon, aan de lijn."

effe sparren

hij was al in de overgang, hoewel... zo oud was hij ook weer niet. 59. maar wel vergangelijk. zoveel was mij die laatste dagen van oostenwind wel duidelijk geworden. mooi weer, maar triest, heel triest. het doet me wat hier aan de rand van zijn graf. het is druk, onverwacht druk. arme mensen, arme hij. de watertoren aan de einder trekt mijn aandacht. nooit bij stilgestaan dat ook Domburg een watertoren heeft. in mijn hoofd is er alleen een uitgestrekte leegte.

Overgang 59, Watertoren Oost

In je hoofd is er alleen die uitgestrekte leegte. Maar vandaag is het een drukte van belang, daar aan de rand van je graf.

landing in achtertuin

vakantie op eigen land. het moest er eens van komen. de verveling slaat op gegeven moment natuurlijk toe. je wil eens wat anders. het kan ook de midlife-crise zijn. we weten het niet. maar het sloeg toe. zoveel weten we. azie, afrika, antarctica. alles heb je op een gegeven moment wel gezien. maar van je eigen achtertuin weet je hoegenaamd niets. dus dachten we. we doen het gewoon. we gaan dit weekend op vakantie op eigen land. op de foto's is te zien hoe mamalou ontwaakt in de mobiele kampeerwagen die we in onze tuin tegenkwamen. het sloeg alles. voor ons geen vliegtuigen meer nodig. we zijn geland!

bagdad

kolonel in het leger van Irak was hij. maar nu niet meer. want nu loopt hij rond door den haag, zwaaiend met een pasje van asielzoekerscentrum almelo. op zoek naar dhl. om een document te versturen naar bagdad. in den haag is geen dhl. wel een tnt. maar tnt kan geen documenten naar bagdad brengen. vindt de kolonel. denk ik te begrijpen. de man heeft een probleem, begrijp ik. de aard van dit probleem is mij niet geheel duidelijk. ik bel dhl. een pakje naar bagdad kost 69,60. veel geld voor een kolonel met een azc-pasje. en geen mogelijkheid om eens stevig te gaan onderhandelen over die prijs. of om een klerk ter aansporing onder tafel wat verfrommelde bankbiljetten toe te schuiven. ik zie geen uitweg en nodig de man uit om even op een terras een kopje koffie te gaan drinken. dat helpt. mij in ieder geval wel, zo vroeg in de ochtend.

eerste kilometers...

ik mis voor mijn gevoel de lantarenpaal op een haar na. eerlijk gezegd ben ik mijn gevoel sowieso een beetje kwijt. mijn veilige beleving van eigen vermogens om iets met een stuur, rem en gaspedaal te manouevreren laat het afweten. het is machtig sterk en groot en ik ben het even kwijt. de man naast me vertelt me precies wat ik moet doen. toch verwart alles me. niks is zoals het was. vanaf het moment dat ik wegreed was het alsof een handvol magic mushrooms accuut mijn brein overnam. een vrachtauto is anders. absoluut!

De Vooruit

Die gebundelde Boontjes zijn kwijt. In mijn herinnering neemt Louis Paul Boon hierin vaak, misschien wel elke dag, het boemeltje van Aalst naar Gent. Om daar zijn dingen te doen bij De Vooruit. Dat gaat meest over geld en auteursrechten en speelruimte en wat-wel-en-wat-niet voor de lezer interessant zou zijn, lees je dan weer elders. Over de macht, zou je kunnen zeggen, en over wie nou het eerst vergeten is welke sloebers de krant met hun schaarse franken dag-aan-dag overeind houden. Ik ben het gebouw talloze keren zonder bijzondere aandacht voorbij gelopen.
Nu ben ik dus die Boontjes kwijt én ik sta in De Vooruit. Terwijl het slechtste concert wordt gespeeld waar ik ooit voor betaald heb, kijk ik mijn ogen uit. Een absurde droom van solidaire werkers in steen die de wereld bij de kladden pakken. En geen spoortje ironie, hé? In Vlaanderen neemt men zaken van uiterlijk vertoon serieus.

assimileren

belgen houden van samendrommen. vooral op zondagen met mooi weer in het voorjaar. ze houden ook van pinten drinken. gewoon om er gezellig dik van te worden. gisteren dromden ze samen in een groot park ergens in het midden van hun land. de boel was grondig voorbereid. zo waren er door bomenfreaks in een tiental bomen verschillende soorten boomhutten gebouwd. ook waren er uit belgie en frankrijk een paar bontgekleurde 'roulottes', pipowagens, zouden wij zeggen. in de aanprijzingsfolder van deze samendromactiviteit werden ook tipi's genoemd. maar er waren geen tipi's. het was mooi weer. er was bier, er waren worsten. er waren boomhutten en pipowagens. maar toch was het tam. er werd een beetje alternatief gedaan door volgelingen van de lokale variant van groenlinks. daarna ging iedereen er weer met zijn glimmende 4x4 terreinwagen vandoor. wij dromden daar ook samen. het viel tegen. we misten de subversieve sfeer. licht onthutst dronken ook wij bier. daarna zochten wij in de buurt van het samendrommen een frietkot. we assimileren al een beetje.

doodlachen

bijna tachtig was de man. regelmatig dacht hij na over de dood. laatst nog had hij een geweldig idee. hij zou een cd opnemen waarop hij een half uur zou lachen. tijdens zijn begrafenis zou dan de lach-cd worden gedraaid, in plaats van toespraken en muziek. het idee erachter was dat het lachen van de dode aanstekelijk zou werken op de aanwezigen. hij zag het al helemaal voor zich: een zaal vol lachende en gierende bezoekers op zijn uitvaart. hij had er meteen al grote voorpret van.

Identiteit

Goed. Er was eens een tijd waarin je gewoon een naam had. Gekregen bij je geboorte – en je deed het er maar mee. Op straat kreeg je er nog wel eens een toevoegsel bij, waarbij je je direct thuis voelde omdat het meestal verwees naar de een-of-andere lichamelijke bijzonderheid. Als er ‘Hé, lange!’ geroepen wordt, dan kijk ik op. Nog steeds.

Hoe anders is het nu. Gisteren heb ik mijn identiteiten eens zitten tellen. Exclusief mijn eigen naam: drie-en-twintig die ik soms-, geregeld- of vaak gebruik. Ik ben gestopt eenmalige wegwerp-identiteiten te tellen bij veertig. Hier ben ik die-en-die, daar zus-en-zo, maar wie ben ik precies wanneer en waarom – het is me een raadsel.

Geen verlangen naar vroeger. Want het heeft zo zijn voordelen. Je kunt ééndimensionaal aanwezig zijn, zonder er op afgerekend te worden. ‘Belezen’, ‘woordrijk’, ‘botte hufter’, ‘kroegtijger’, ‘natuurmens’. Wat dan ook. Naast elkaar. Door elkaar. Op elkaar. Tegen elkaar.

Wel één angst. Stel, je zit eens lekker in je rol en je raakt plots in coma. Wie ben je dan als je wakker wordt?

Noorderstrand

De vriendelijke reus op het Noorderstrand ritst z’n wetsuit dicht en knijpt één oog toe. Om de richting te bepalen of om de wind, de stroming of de golfslag de maat te nemen of omdat het nou eenmaal zo hoort – dat weet je maar nooit. Dan neemt hij z’n aanloop, heel lang en verrassend snel. Zand spat op van onder z’n voeten, dan schelpen, dan modder, dan water. Z’n board glijdt over een spiegelglad uitlopende golf. Met ’n elegant sprongetje landt hij er juist goed op. De branding doorsneden. Voorbij de paalhoofden. Langs de vaargeul van de Westerschelde. Een stipje nog maar. Weg. Dag reus. Tot ziens.

warm bad

pff ja ecologisch overleven. electriciteit uit wind en waterkracht. zon die water verwarmt. allemaal leuk en aardig. zeker als je daarnaast ook reguliere schakelaars en bedieningsgemak hebt. lekker groen bezig zijn. maar daarna neem je weer een milieuverslindende douche om het groenverdiende zweet van je af te wassen. zelfs groen hoort gemak en lol te zijn. en dat is soms ook wel het geval. de bovenstaande grotbewoner vond het warme bad opnieuw uit. door de oliedrum loopt een koperen leiding in spiraalvorm. links is de leiding aangesloten op een waterslang die water uit een beekje aanvoert. het vuur in het olievat verwarmt het water tot een graadje of veertig...

too young

ook bij mij welde een traan op toen de poort openschoof. in het stralende licht tilden zijn maten zijn kist naar binnen. die rituelen werken gek. zo goed kende ik hem niet, maar wel lang. en het was een sympathieke jongen. eerst hadden ze zijn onbewerkte kist nog rondgereden over het terrein in zijn roestige Landcruiser. een roestbak met uitstraling, nog net geen oldtimer zo te zien. eigenlijk ziet het er niet uit, zo'n kist in een oud barrel. maar of ik vrolijker van zo'n glimmende lijkenschuiver zou zijn geworden betwijfel ik. rituelen. zoals dat niet aan te horen duitstalige liedje, het tweede, meen ik mij te herinneren. lig je daar in je kist, zonder dat je je met goed fastoen kunt omdraaien. toch al te jong gestorven. krijg je zoiets te horen... erg aangrijpend als zijn lief samen met de tweeling van twee haar laatste woorden toevertrouwt aan de dode. weer een traan, al schaam ik me een beetje bij dit te intieme moment te zijn geweest. het was teveel... nou ja, niets is goed aan een afscheid van iemand, die vorige week rond deze tijd waarschijnlijk gewoon in de kroeg met zijn buurman een pint aan het vatten was.... too young...

Bof

In een tijd dat je daar nog niet tegen ingeënt kon worden, kreeg ik de bof. Ik was een jaar of 14 en het liep tegen de zomer. Moest 10 dagen het bed houden, had de dokter gezegd. Op dag 1 en 2 was ik doodziek. Op dag 3 kwam mijn schoolvriendje Willy op ziekenbezoek. Als enige, want de bof had hij al gehad. Ik had nog niet veel praats. Op dag 4 ging het met mij al beter. Op die dag ook werd Willy bij de kermis door een dronken vent van het trottoir gereden. Op dag 8 werd hij begraven. Het werd verstandiger gevonden dat ik daar niet naartoe zou gaan, om niet iedereen aan te steken. Want met de bof wist je het maar nooit. Op dag 12 kon ik weer naar school. Het werd nooit meer hetzelfde.

Er waart een bof-epidemie door Nederland, begonnen in onze eigen versie van de bible belt. Met dank aan onze gereformeerde mannenbroeders. Volkomen onnodig. Klootzakken.

bezet

gisteren struikelde ik over oud zeer. bezet. ik dacht dat dat iets utrechts was. bezet. bezet. te voet op weg naar het station kwam ik door wijk s. aan een muur was een rood wit plastic lint aangebracht. het flapperde in de wind. iets verder om de hoek op de muur met krijt: bezet. in kapitalen. BEZET. hoe meer ik het station naderde, hoe vaker ik een met krijt bezet stukje stoep of muur tegenkwam. bezet. bezet. bezet. ik passeerde zelfs een parkeerplaats met een soort luchtbezettingsconstructie. een lijntje tussen twee bomen met daaronder allemaal friemeltjes, tot aan de daken van de er nog onder geparkeerde auto's. wijk s. bezet gebied. een woede ontstak zich in mij. bezet. wat nou bezet? een duiveltje maakte zich van mij meester. ik duwde - in gedachte - een pinguin opzij. dat hielp. de woede nam af. ik passeerde een boerka. een wijdbeens op een stoel gezeten onderuitgezakte vetklep. ze schreeuwde hard in een telefoon. 'bezet bezet', neem ik aan, want verstaan deed ik haar niet. ik zag dat ze een voortand miste. gelukkig boerde ze niet. ik kon weer lachen. vlakbij het station geen bezetting meer. het was voorbij.

gesloten boek

het moet gezegd. het deed me wat. die andere is weer terug. de koffie werd vanochtend door beide vrouwen geschonken. haar moordneigingen leken te zijn afgezwakt. zo trek ik het ontbijt wel weer. vreemd toch wat zo'n koffiejuffrouw kan aanrichten. ik hoop dat het nu over is. een gesloten ontbijtboek.

Zeekapitein

Een zeekapitein in vol ornaat
Loopt rondjes in de straat
Je kijkt verbaasd
Hij lijkt verdwaasd
Geen gezicht, het moet gezegd
Zo'n zeekapitein in hartje Utrecht

(Hé? T rijmt!)

Holle organen

"Holle organen, daar wil ik het nog even met je over hebben", werd me vandeweek in het voorbijgaan toegeroepen. En we hebben het er ook vluchtig over gehad. Waarna het gesprek al snel een wending nam in de richting van – onder veel meer - de mogelijkheid van het houden van aasgieren in de stad, nu de duivenmelkerij definitief op zijn retour lijkt. Toch. Holle organen. Het beeld laat me niet meer los.

redacted

de soldaat filmt zichzelf en zijn maten. de student, de bullebak, de gevoelige jongen, de beroeps voor volk en vaderland en de harde pornoman. weken duren maanden. alom aanwezig geweld maakt karikaturen van de jongens. tijdens een patrouille loopt een sergeant op een bom. een afgerukte arm landt slechts centimeters voor de draaiende camera. die nacht verwerken de jongens hun emoties met drank en drugs. tijdens een pot pornopoker valt een besluit. drie van de mannen koelen hun frustraties op een burgergezin. moeder, oma en opa worden in koele bloeden neergeschoten. de dochter wordt als oorlogsvlees genomen en later verbrand. oorlog is gruwelijk.

De machine die mij maakte - en ook wel brak

Mijn hoofd is in het dorp. Misschien word ik oud of ik ga dood, weet ik veel. Maar hoe dan ook: mijn hoofd is in het dorp. Kijk daar loopt m’n nichtje. Je ziet ’t zo, want ze liep eens in een roestige spijker en nu trekt ze met d’r been, al wordt ‘r ook wel gezegd (mijn hoofd is in het dorp) dat d’r vader daar de hand in had. En daar heb je kleine Peer. Kwade tongen (mijn hoofd is in het dorp) beweren dat hij d’r een is van die vent van de Leesmap. Hij is met Johan, die niet leren kon en dat met een wekelijks pak op z’n donder moest bekopen en nu wordt er gefluisterd (mijn hoofd is in het dorp) dat ie daardoor niet van de jonge meisjes af kan blijven. Mijn hoofd is in het dorp, de machine die mij maakte – en ook wel brak

toetjes

twee toetjes gegeten, glundert ze. en een hele uitleg over het om de tuin leiden van de kok volgt. maak je maar druk om toetjes, denk ik. dat maakt de wereld in ieder geval aangenaam te bevatten. dat ontslaat je van je huiswerk om na te denken over hoe je in hemelsnaam op deze plek terecht bent gekomen. een plek waar ze je twee toetjes serveren, tenmidden van een redelijk seniel wordende omgeving. pff, waar maak ik me ook druk om. eh, wat waren dat eigenlijk voor toetjes, ma? zouden ze er na jouw veelvraterij misschien nog eentje voor mij over hebben?

mosselmens

wilde ideeen. als je mosselen wil koken neem je een pan, wat kruiden, een slok witte wijn, wat groenten en de mosselen natuurlijk. je zet het geheel op een vuurtje en wacht. het vuur verwarmt de wijn en de mosselen beginnen te zweten. het zweten reinigt de mosselen en de groenten. de kruiden doen de rest. hetzelfde kan natuurlijk ook met een mens. neem een bad vol water. zet het in je tuin. stook er een vuur onder. plaats het mens in je bad en voeg wat badkruiden toe. een lekker flesje witte wijn naast het bad doet wonderen. heerlijk schoon en welriekend stapt het mens even later weer uit het water.

ontbijtceremonie

met haar gezicht.van een onbegane misdaad.schenkt zij koffie.
iedere dag meer.wantrouw ik het broodje.bij mijn ontbijt.
een strak gelaat.een melkkleurig uiterlijk.een ring door een ooglid.
lijkt zij koel.uit een serie gestapt.een moord te beramen.

Kingdom Treehouse

nee, vandaag ga ik niet naar beneden. ik blijf lekker hierboven en de ladder blijft ook hier. zak er maar in met zijn allen, daar onder. in mijn hut is het overzichtelijk en duidelijk. een beetje windruis en wat zonlicht. wat meer heeft een mens nodig? ik moet alleen nog eens even nadenken hoe ik dat met die emmer in de hoek ga doen. de emmer wordt maar voller en de boel zomaar uit het raam flikkeren levert een walmende basis van bestaan op. slecht idee. ook moet ik eens nadenken over eten op hoogte. nabij Engeland ligt Sealand, een koninkrijk gesticht op een booreiland. die Sealanders hebben natuurlijk ook van dit soort uitdagingen overwonnen. werk aan de winkel. morgen. want vandaag ga ik niet naar beneden.

Saturday Night Fever

Niet eens zo heel ver weg doen mannen van mijn leeftijd op zaterdagavond bijvoorbeeld iets als: de pony uitlaten.

bewegen

eindelijk begrijp ik waarom ze zo graag iets met beweging wil. het is haar lijf. dat kan wel wat beweging gebruiken. meer beweging minder lijf, zal ze gedacht hebben. en als iedereen daar nou zo over gaat denken komt het helemaal goed met ons land. minder vetzucht, meer economie. want als iedereen gaat bewegen en vermageren komen de gewone proporties weer in zicht. dan wordt gemiddeld Nederland gezonder en zijn er minder mensen ziek. lege ziekenhuizen, volle kantoren en fabrieken. en trots bloeit bewegend Nederland op. oude mensen bewegen, files bewegen, allochtonen bewegen. wat een feest…
vermoeiend mens hoor.

Professioneel achter glas

Wie is wie en wat is wat
Sorteer, registreer, concludeer
En – oh ja – hou de tijd in de gaten
Want tijd is geld en geld is…

Hé, kijk daar, twee mannen op de gang
Eén met zo’n mooie tas
Innig gesprek, dat zie je zo
Met aandacht en toewijding

OK, waar waren we gebleven
Goed verhaal, wil iemand reageren?
Maar hou het kort
Want tijd is tijd en geld is…

Verrek, daar loopt dat mens al
Met een enorme schaal vol hapjes
Hoe doet ze dat, op één hand?
Ze gaat vallen, weet ik zeker

Jongens, even d’r bij blijven
We moeten het nog samenvatten
Maar wel een beetje tempo
Want het geld is op en de tijd is…

groot rijbewijs, theorie examen

knoestige vingers friemelen wat onbehouwen op het vuistgrote toetsenkastje. een verbleekte juffrouw legt met iele stem uit wat de rauwe mannen en twee vrouwen in de zaal wel en niet mogen. de spanning is te snijden. dan begint de voorstelling. een vrachtwagen in beeld rijdt te dicht langs twee ruiters, een oplegger is een maatje te lang en mistlichten worden ontstoken bij zware sneeuwval. een stevig gevecht met de toetsenboren volgt. de stress is compleet. na een klein uur valt het doek. applaus blijft uit, de spanning stijgt nog meer, de bleke juffrouw verdwijnt achter een deur. na enkele minuten komt zij terug en deelt mede welke ongelukkigen op een volgende voorstelling verwacht worden…

Een liefdesverklaring

De deerniswekkendheid van bezoeken aan 2e hands autodealers bespaar ik je. Want het gaat hierom: weggestopt in een hoekje van het terrein vol met glimmende karretjes van een goed bouwjaar, zag ik haar staan. Groot, vaalrood – niet van nature, maar door de inwerking van tijd en zon en zure regen. Vol met butsen en krassen. Op haar linker bil een gebarsten lakblaas, knullig bijgewerkt met een verfje dat het zeker zou verliezen van de plamuur eronder.
Ik zag geen obstakels maar kansen. In haar kofferbak kun je languit slapen. Twee pallets naast elkaar leggen. Een kleine motorsloep vervoeren. Een kudde zieke schapen in nood naar het dierenhospitaal brengen. Ik noem maar wat. Ze heeft de uitstraling van een stevige oude tante die op bezoek komt om een kopje thee te drinken met een straffe borrel ernaast. Ze vertelt sterke verhalen en belooft dat het nog sterker kan. Ze is struis en stoer en onverwoestbaar. Mijn oversized tante uit Zweden. Het wordt een mooie zomer.

Berusten

Nu missen alle smurfen een pootje
Van dat fijne mes is de punt gebroken
Ja, ik wil wel voor je pinnen, maar waar is het pasje?
Dat boek moet hier ergens liggen - of anders in Zeeland
Verdomme, er zijn wel drie pakken hagelslag, zeker weten
(….)
Nou ja, appelstroop is ook héél lekker

het lam gods

een grauwkleurige Mercedes rijdt langzaam onze kant op, het kerkhof voorbij. uit het roestbarrel stapt een bekende kop. geen prettige kop. Het is de broer van Marc, een onberekenbaar type. ‘een van jullie schapen stond daar dinsdag nog tussen de bloemstukken’, zegt hij en hij wijst naar het kerkhof. ‘ik heb het weer de wei in gedreven.’ we huiveren bij zijn woorden. creep. ‘een hond heeft gisteren de kleinste van de vier te grazen genomen’, antwoord ik. ‘je broer hoorde het en heeft het dier afgemaakt. het ligt nu in de vriezer.’ de boer knikt begrijpend. hij telt voor de zekerheid de drie resterende beesten na. ‘ok, Marc was er op tijd bij. het vlees is nog te eten, dus.’ hij is gerustgesteld. ik zie beelden van drie Belgische films tegelijk voor me opdoemen…

Restpartijen

Nu de handel in restpartijen zo’n eclatant succes is, slaat de overmoed toe. Niet veel later is hij wanhopig op de vlucht om executie te voorkomen - van een aardappeltermijncontract.

ma jarig

mijn moeder verjaart vandaag. ik heb het af en toe maar moeilijk met alle verwikkelingen rondom haar heupbreuk, de gedwongen verbouwing van haar huisje en de schaamte van familieleden over haar gekzijn. hoe meer gek, hoe meer held, wat mij betreft. voor haar verjaardag schreef ik haar een kaart met de volgende tekst:

ma
je huis ontpluisd
wekenlang stof
tot nadenken

verzet tegen de leegte
ontnomen
verzameld eigen werk

treur niet om materie
het meeste is er nog
herwin je vrijheid, loop!

erg belangrijk rest je
vrijheid niet in huizen
maar in je eigen lijf

verzet, verzet, verzet!!!

proficiat

Conservatorium

Bij het conservatorium kun je van die cellomeisjes zien, die - als ze hun instrumentkoffer op de rug snoeren – heerlijk ordinair hun sigaret schuin in de mondhoek laten bungelen, waarbij dan gewoonlijk één oog heel even half dicht gaat.

oma

met mijn armen vol langwerpige lunchattributen loop ik langs de muziekwinkel om de hoek. mij kruist een vrouw met tenger postuur en grijze haren het pad. zij stapt de winkel binnen met onder haar arm een glimmende basgitaar, bordeauxrood. ik sla het beeld in me op. licht verward loop ik door. wat doe dit oma-wezen met een stoere gitaar onder haar arm? een cadeau voor een kleinzoon. onaannemelijk. misschien haar eigen gitaar. ouderen worden steeds jonger en jongeren steeds grijzer. ik kom er niet uit. met moeite dwing ik mezelf om niet terug te gaan naar de winkel om het de vrouw zelf te vragen.

3e generatie

Nee, ik kan niet lopend op straat een broodje of een zakjes frites eten – liever viel ik dood van de honger, denk ik.

Ja, ik draag wel graag laarzen met van die oneconomische, keiharde lederen hakken die heel luid klakken op klinkers in stadstraatjes – en dat klinkt – zo te zien - voor mannen die voor je lopen wel degelijk als het geluid dat duidt op de mogelijke aanwezigheid van een lekker wijf.

Er was eens een oorlog, maar die is al zo oud dat er bijna niets meer van over is.

Gent

de barman lurkt als bezeten aan zijn pijp, in een hoekje staat een grote doos sigaren van Belgische bodem. ondersteboven aan het plafond hangt een skiff, beeldvullend. een aangeschoten klant probeert me te naderen en stoot een slordig met kranten beladen barkruk om. roken is hier niet nodig, om voldoende PAKs binnen te krijgen. naar adem snakkend aanschouw ik de bar: twee glazen vazen witte lelies en een koperen napoleontische ketel met geel rode rozen nemen een schoon uitzicht op barman-met-charisma weg. de derde dubbele Westmalle vraagt veel van mijn blaas, maar als ik achter de bar een deur door wil zegt de barheer mij dat de koer defect is. al enige dagen. een technisch probleem.

Het puistje van de hypochonder

Al dagen voel je – voorzichtig - aan je neus
Ja, daar zit duidelijk iets vervelends
Dan dringt de bittere waarheid door
Huidkanker, kan niet anders
En het moet al uitgezaaid zijn
Die druk op je ogen, die pijnlijke schouder
Ging het zo niet bij tante Sofie?

Manmoedig begint je hoofd te plannen
Er zijn 7 liedjes die op een CD moeten
Je hoopt maar dat er een hospice in de buurt is
Toch beter voor de kinderen
En als er geen ontkomen aan is, dan graag in de zomer
"Minder bloemen, méér drank"
Kun je zoiets op een rouwkaart zetten?

Chinees

zalf, wierrook een heilig kleedje en wat parafernalia. poppenkast voor een heiden. de vreemde man trekt zijn jurk aan en prevelt gebeden. de sfeer is magisch, geladen. haar doodzieke vader leeft op. hij voelt nu kracht, nodig om te sterven. ik grijp zijn hand, een laatste keer warm. als iets vrede is dan is dit het. de cirkel is rond, zegt hij. hij is klaar om te gaan. de man trekt zijn jurk uit en vertrekt. we halen een rijsttafel bij de afhaalchinees. op zoiets moet gegeten worden! de volgende keer dat ik haar vaders hand voel is deze koud…

Blikschade

Opgedregd meisje
Pa’s laatste uur op aarde
Neergeschoten Mocro op de Vleutenseweg
Hoe ze langs me heen keek toen het er echt toe deed
Een bloeddoordrenkt laken op de A27
Harde klappen met de lange lat
Alle sekstoeristen in Thailand
En – laatst nog - de toegeknepen oogjes van Rita Verdonk

zebra

een oude mercedes staat daar strak en mooi te wezen in een eindeloos blikveld. aan de rand van dit blikveld ruik ik de paarden van de koningin. ammoniak. onder de rook van de paarden net buiten het blikveld een monument. het stond er opeens na de krantenberichten. een doorsnee verkeerslicht met bloemen en tekeningen versierd. soms ook met een ballon met een hart. het begon tijdelijk maar langzaam wordt het chronisch. een romantieke paal, zwart wit, vol tekenen van de dood. slechts de witte zwanen in het meer ontbreken. het licht wordt groen. ik steek over.